Dag 8. De laatste berg

Allereerst wil ik beginnen met jullie allemaal te bedanken voor je meeleven en meelopen. Jullie berichten en telefoontje, waren fijn te lezen en te horen, en een aanmoediging om te blijven doorlopen.

Dank daarvoor!

Nu ben ik weer thuis. Ik ben ook wel aardig moe. Straks weer eens wat vroeger naar bed. Het is een mooie en warme dag geweest met (achteraf gezien) veel minder regen dan voorspeld.

De temperatuur hier in de Randstad is een stuk lager dan in het warme zuiden van Limburg en de Voerstreek.

Vanochtend al om half acht aan 't ontbijt. Er is slecht weer voorspeld, ik moet dus opschieten. Ik heb het naar mijn zin gehad in deze B[e-38]B, aardige gastvrouw en gastheer. Ze hebben de taken langs klassieke lijnen verdeeld, hij technische zaken en problemen, zoals de watertemperatuur regelen en zij alle andere dingen. Deze dame kan en doet heel veel (ook praten).

Deze etappe is m’n zwaarste met ruim 25km en een steile start. Ik moet eerst weer die hoge ‘berg’ op die ik gisteren ben afgedaald. En dan door naar de Schnauwenberg. Je staat dan weer op de grens met Nederland. Ik werp nog een blik omlaag en in de verte: de Voerstreek, het dal van de Voer. Een mooie streek waar ik wel eens eerder vanuit St. Geertruid en Heijenrath ben geweest met de jongens om te trainen voor de Alpentochten in de zomervakanties.

Het is stil, warm, mooi met een weids uitzicht. En dan sta je plotseling weer in Nederland. Een groot aardappelveld in wording met het kasteel van Mheer op de achtergrond. Daar ben ik met m’n goede fee een aantal jaren geleden op het Krijtlandpad ook langs gekomen. En ook nog langer geleden op de fiets met Fred toen Hen er nog was, op vakantie in Mechelen, denk ik.

Het laatste deel van m’n MountainTrail ligt nu voor mij. Eerst naar Eijsden, dan met de pont de Maas over en tenslotte Maastricht in. De paden zijn niet allemaal geweldig. Soms loop ik half struikelend over kleinere en echt grote stenen in gewezen beekbeddingen, de grubben. Ook hier zucht alles onder de droogte. Maar er is regen aangekondigd!

Eijsden ligt mooi te wezen aan de Maas. Ik ben ook even gaan kijken bij het kasteel. Er staan potjes jam te koop, helaas geen honing. Zoiets is voor mij minstens zo aantrekkelijk als blauwe ogen… Ja, als ik eerlijk ben zie ik ze nog steeds voor me. Een uitschieter in de Schepping zullen we maar denken. Één potje bosvruchtengelei neem ik mee. Kan ik nog nagenieten.

De veerpont ligt al klaar en in geen-tijd zijn we aan de overkant. De veerman had ‘m vorige week met dat voorspelde noodweer, dat hier toch niet echt kwam, uit de vaart genomen. Nu houdt hij 'm in de vaart.

Aan de overkant loop ik omhoog en zie een vrouw naar beneden rennen. Ik zeg iets tegen haar, ze roept iets terug. Als ik even later rustig ga zitten, boven, de rivier ligt een stuk lager onder mij, komt ze weer teruglopen. Ik kijk verbaasd, ze komt op me toe en vertelt dat ze hier net een schilderscursus in de buitenlucht heeft gegeven. Ze voelt zich verantwoordelijk en heeft net gevraagd of de veerman wel blijft varen… Er is regen aangekondigd. Ze kent de DMT. We praten nog even, dan voegt ze zich weer bij haar klupje. (Om eventuele vragen voor te zijn, nee, ze heeft niet die blauwe dingetjes.)

Ik ga verder langs de Maas en voel het ineens kouder worden, ook een beetje regen. Ik had al van te voren gelezen dat de laatste berg, d’Observant -eigenlijk de afvalberg van de Pietersberg-, risicovol is om te beklimmen, met een smal pad langs een afgrond en een zeer steil gedeelte op handen-en-voeten-aan boomwortels-optrekken. Dus met dát in het vooruitzicht besluit ik een keer wat wijzer te zijn (ter geruststelling van mijn oudste zoon) en de top de top te laten. Geeft me ook een rustiger gevoel.

Ik kom op de Pietersberg die er ook rustig bij ligt. Hier vlakbij woont trouwens de man van de wijngaard Pietershof! Hij gaf z’n baan als medicus op en begon met een wijngaardje achter z’n huis. Er liggen hier tegen de hellingen veel meer wijngaarden, maar niet zo mooi als de Pietershof bij Krindaal. Ik kom ook bij de Duivelsgrot langs. Ziet er gesloten en onheilspellend uit.

Af en toe wat regen geeft me het gevoel een juiste keuze te hebben gemaakt wat betreft de bergtop, in het Trail-jargon de 'summit'.

De buurt langs de Pietersberg ziet er ruim en duur uit. Meer naar de stad wordt het vertrouwder. In Maastricht nog even langs de kapel van de Vrouwe van de Sterre der Zee, Stella Maris, en door de Stokstraat (Maastricht’s oudste straatje, dacht ik). Een klein terrasje bij de Servaasbrug laat mij nog even tijd om na te genieten. En Maastricht is daar dé plaats voor!

Nog een kort gesprek met de twee Maastrichtenaren naast me, die zelfs een keer in Delft zijn geweest, en ik bedenk dat ik, vooral tijdens deze tocht, steeds meer op mijn vader ben gaan lijken, die tijdens vakanties vroeger jan-en-alleman aanschoot om een praatje te maken. Mijn moeder was heel anders, stiller en meer op zichzelf. Zo zie je dat je, hoe oud je ook bent, altijd weer iets over jezelf kunt leren. De mens blijft een wonderlijk wezen (vooral sommige..).

In de trein terug naar Delft wordt het steeds kouder, ook veel regenstrepen op de ruiten. Ik doe m'n jas aan. Wat moet het toch heerlijk zijn in het Zuid-Limburgse te mogen wonen!

Mijn DutchMountainTrail was een geweldige ervaring. Ik heb genoten, soms afgezien en veel geleerd.

Maar vroeg naar bed is weer niet gelukt.