Dag 3. Een bijzondere ontmoeting en de Schneeberg

Vanavond ging alles mis. M'n blog was klaar en alles is ineens weg! Ik moet opnieuw beginnen.

Nu zit ik op het terras tegenover mijn hotelletje in Vaals. Het is nog erg warm. Een groot glas weissbier staat voor m'n neus. Het is wel even wennen na 3 dagen onthouding maar ik heb er wel veel zin in.

Straks hier buiten eten met een karafje wijn, heerlijk! Het lijkt wel vakantie!

Gisteravond heb ik een bijzondere ontmoeting gehad.

Dit is het verhaal:

de jonge vrouw die ineens opdook is Ludmilla. Ze komt uit Kiev, is 38 jaar, gevlucht en is vorige week hier in het huis bij Astrid aangekomen. Een aantal jaren geleden is ze hier ook al eens geweest.

Ze staat in m'n kamerdeur, ik nodig haar naar binnen. We hebben een groot deel van de avond zitten praten. Ze vertelt van alles over haar leven. Ik luister, vraag verder. Ze heeft al veel gezien van de wereld en verschillende relaties gehad, nu is ze ‘alone’. Een relatie onderhouden en behouden is moeilijk. Haar familie zit nog in de Oekraïne en Rusland. Ze blijft hier minstens 4 maanden en hoopt haar leven weer op een rijtje te krijgen. Ze helpt Astrid in huis en doet veel om maar niet te hoeven nadenken. De vliegtuigen en de bommen hoort ze ‘s nachts…

Ik zie dat het haar goed doet van alles te vertellen. Het wordt een bijzonder en persoonlijk gesprek van beide kanten. Als ik zeg haar ‘a beautiful person’ te vinden (dat heb ik van Hanneke geleerd) veert ze op. Ze straalt. Ik vraag of ze morgenochtend met me wil ontbijten; ze woont in een apart gedeelte achter het huis met eigen keuken. Dat vindt ze leuk! Ze biedt ook nog aan een ei voor me te koken.

Even later stapt ze weer even binnen en zegt morgenochtend een verhaal te vertellen over Sri Lanka waar ze een jaar heeft gewoond.

Vanochtend heeft Astrid al een uitgebreid ontbijt voor mij klaar gezet en Ludmilla is er ook met twee(!) eieren voor mij. Ze begint meteen met haar verhaal, een mooi verhaal over een aap in hun winkeltje, we moeten er erg om lachen.

Maar de Bergpadloper moet weer verder en neemt afscheid van de beide dames. Ik loop via een paadje achter het huis om naar Oud-Lemiers. De deur van een oude kapel (14e eeuw) staat open en ik ga naar binnen. Dát heb ik helemaal niet verwacht! Van binnen is de ruimte helemaal beschilderd (modern). Het is overweldigend, wat een kleuren, maar ook om stil van te worden! Prachtig! Ik ben onder de indruk.

Ik stuur Astrid een berichtje voor Ludmilla: hier zou ze wel eens de rust kunnen vinden en de inspiratie om te reflecteren over haar leven. Ben benieuwd.

In Oud-Lemiers staat ook een fraai kasteel, maar helaas is alles aan ‘t oog onttrokken. Je kunt ook té veel groen hebben, constateer ik. Nu loop ik door naar Orsbach waar ik gisteren de beklimming van de Schneeberg ben begonnen.

Die ga ik vanochtend opnieuw doen maar dan beter, meer genieten, één berg per dag!

Ik zie een leeg terras met geweldig uitzicht op de grens aan de rand van de flank van de berg. Maar ik ben te vroeg, de gastvrouw maakt me duidelijk dat ze pas om 12u opengaat. En in Duitsland is men stipt. Ik word weggestuurd. Dan maar zonder koffie verder.

Het pad gaat meteen omhoog. En…, na 20m raak ik in gesprek met een oudere man op een bankje, genietend van het uitzicht. Hij is Duits, spreekt perfect Nederlands. En ja, als je ouder wordt zijn de gesprekspunten voor de hand liggend. Hij oogt veel jonger maar is al 87. Zijn vrouw leeft nog, hij is ziek, zegt hij en wordt geen 97, zegt hij na mijn opmerking dat ik hoop dat hij over 10 jaar er nog steeds zo fit uitziet. Hij heeft meer van de wereld gezien dan ik. Hij zit rustig op het bankje, ik sta. Het kost me geen moeite met hem over van alles te praten.

Ik wens hem alle goeds en loop opnieuw het pad naar de Schneeberg omhoog. Het wordt warm…Boven op de top ontdek ik dat we gisteren te snel zijn doorgelopen. Je kunt nog hoger en aan de Duitse kant ontvouwt zich een weids panorama. Het is hier mooi en stil, behalve de vogeltjes die communiceren vrolijk verder. Heerlijk. In het bos vind ik een zitplek op een omgevallen boomstam. Ik ben hier helemaal alleen, heb verder niemand gezien! Al die gesprekken zijn mooi, maar de stilte voor jezelf is weldadig!

In het bos is het koel maar op het open pad in de zon word je beproefd. Ik nader Vaals. Een intiem dorp waar Aachen tegenaan is gegroeid. Ik realiseer me ineens waarom Vaals "Vaals" heet. Het is idyllisch gelegen in een dal aan de voet van de berg waar ik morgen naar boven moet.

Mijn hotelletje heet dan ook Vallis.

In m'n karaf zit meer wijn dan ik dacht, gelukkig hoef ik alleen maar naar de overkant…

Morgen naar Mechelen, alleen de Vaalserberg over (op de Trail telt deze eigenlijk niet mee). Ik neem nog een koffie. Het is hier allemaal, terras en hotel, Grieks, maar men spreekt vooral Duits. Het terras zit vol. Leuk om naar mensen te kijken. Ik heb niet 't idee in Nederland te zijn.

Het wordt Griekse koffie met een glas water! Herstel: karaf water…, wat voor koffie krijg ik? Het is erg lang geleden dat ik echte Griekse koffie dronk...

Om mij heen kijkend lijkt het wel of ik in Frankrijk of Italië op vakantie ben. Dit is toch helemaal niet de bedoeling. In enkele uren tijd ben ik ineens naar een mondaine plek verplaatst. Ach, morgen ben ik weer ‘de oude’ en beklim de hoogste berg van Nederland. Morgen wordt 't weer een beetje afzien, komt mijn pelgrimsgevoel weer terug.