Dag 2. Duitslanddag, jong en oud

Eerst even een korte intro: ik kwam er achter dat je m'n blog steeds helemaal moet doorbladeren naar omlaag om iets te lezen over mijn tocht. Ik loop de DutchMountainTrail, een tocht over 7 Summits, de steilste toppen van Nederland. Deze liggen rond de grens van Zuid-Limburg met Duitsland en België.

De medeloopster Tanja, die gisteren vlak vóór mij aankwam, zit al aan het ontbijt. Ze is wat op haarzelf, zegt heel weinig. Zij loopt vandaag meteen door naar Vaals. Ik stop in Lemiers dat niet ver van Vaals vandaan ligt.

Ze gaat al snel op weg. Ik blijf nog wat napraten met de gastheer, Jan. Hij vindt dat wel plezierig. Ik merk dat overnachten bij 'Vrienden op de Fiets' zowel voor de gast alsook voor de gastheer/-vrouw leuk en gezellig kan zijn, en beiden wat te bieden heeft.

Maar ik moet toch ook op Weg. Zeg gedag en loop op gevoel (en maps.me) terug naar de Trail. (Oei, teveel engels... )

Het is nog stil, windmolens overheersen rechts van mij het landschap. Links stroomt een beek, de Amstelbach. Ook komt een groot huis tevoorschijn (huis Heyden) en op de hoek een richtingaanwijzer, ik zit ineens in Duitsland!

Ik hoor vele vogeltjes kwetteren. Het is mooi hier.

En daar zie ik ineens Tanja staan, geheel in verwarring, ze is de weg kwijt. Gelukkig is deze weer snel gevonden en gaat ze in "eigen tempo" verder. Ik zie haar later tussen de middag nog een keer, daarna niet meer.

Ik loop ook verder en passeer de Siegfriedlinie of Westwall waarmee Duitsland zich indertijd heeft willen afschermen van het Westen. Al dat gewapend beton ligt hier nu vreedzaam in het hoge gras.

Even verder kom ik in het gebied van de energietransitie. Het is ook een landschapstransitie… Daar zal niet iedereen gelukkig mee zijn, vrees ik.

In Orsbach zoek ik een lunchplekje. Twee bankjes met één oudere man onder een grote boom vormen een mooie plek. Ik vraag of ik erbij mag zitten en we raken meteen in gesprek. Hij heeft versleten enkels en knieën en kan nauwelijks lopen. Hij is met de fiets uit Kerkrade gekomen en zit heel vaak op dat bankje.

Het wordt een lang gesprek over het verleden, de kerk, God, geloof, het leven. Z’n moeder van 94, zit in een verpleeghuis, hij gaat vaak langs en vertelt wat uit de bijbel die hem zeer intrigeert, al moet hij niet veel van de kerk hebben.

Ik vind ‘m een bijzondere man die heel goed met mensen die het moeilijk hebben, kan omgaan. Hij zet de ander steeds zelf aan het denken. We praten meer dan een uur. Ik ga verder richting Schneeberg.

Je kijkt hier vanaf de Duitse grens naar beneden Nederland in. Grandioos uitzicht! Wat liggen die Limburgse dorpjes vreedzaam en verstild in het heuvelland. Het schiet ineens door mij heen dat zulke dorpjes óók moeten hebben gelegen in Oekraïne langs de Russische grens. Alleen zijn zij er niet meer. Zo kan de wereld plotseling in een paar maanden totaal veranderen.

Een jongeman (ca 30jr?) komt aangelopen, ook rugzak, ook de Trail. Hij loopt in één keer van Eygelshoven naar Vaals, in stevig tempo. Vorig jaar heeft ‘ie met een paar anderen 4 Alpentoppen (4000ers), o.a. de Monterosa (ken ik nog vanuit de verte tijdens mijn Rometocht) gelopen/beklommen. Hij wil verder, maar na 4 stappen keert hij zich om en vraagt of hij een stukje met mij mag meelopen. Hij vertelt dat kortgeleden zijn moeder plotseling is overleden en dat hij deze tocht doet om na te denken.

Hij loopt op GPS en sportarmband. Hij ziet dit toch ook vooral als prestatie. Ik maak hem duidelijk dat je daardoor een heleboel mist en niet kunt genieten van het lopen. Om je heen kijken, even stil staan, wat nadenken en naar al die vogeltjes luisteren geeft je juist het goede gevoel en genot. Na de berg nemen we afscheid, hij loopt door en ik loop terug naar m'n slaapplek in Lemiers.

Mijn gastvrouw Astrid heeft een groot huis waar nog steeds aan wordt verbouwd met een lap grond erachter en prachtig uitzicht. Er verblijven nog twee anderen in het huis, ze heeft een soort hostel voor mensen die tijd en rust nodig hebben.

Ik kan bij haar mee eten. We vertellen verhalen uit elkaars leven. Mooi gesprek.

Ik krijg ineens een berichtje door van de jongeman (Jurgen) van daarnet waarin hij mij bedankt en zegt morgen niet meer met z’n gps-met-sportarmband te gaan lopen maar om zich heen te gaan kijken, nadenken en te genieten van het lopen!

Ja, dat doet mij wel iets. Wat Facebook niet allemaal in beweging zet… (Ja, ik beken dat ik geheel tegen m'n principes in voor deze Trail in de DutchMountainTrail-facebookgroep ben gestapt.)

Mijn gastvrouw moet vanavond nog naar de harmonie, ze blaast de hoorn. Ik ben nu hier alleen.

Een tijdje later hoor ik iemand het huis in komen en naar boven lopen waar ik m'n kamer heb. Mijn deur staat wijd open, ik kijk even om de hoek en er staat een jonge vrouw voor m’n neus die in het Engels antwoord geeft.

Het is inmiddels met m'n blog erg laat geworden, ik houd nu op. Morgen vertel ik verder. Het werd een bijzonder gesprek.